Koronavirüs salgını nedeniyle ülkemizin genelinde alınan önlemler kapsamında insanlara evlerden çıkmama çağrısı yapılıyor. Dünyayı kuşatan koronavirüs salgını, yalnızca beden sağlığını değil; ruhsal, ekonomik ve sosyolojik sorunları da beraberinde getiriyor. Bu sorunları aleni bir şekilde ortaya seriyor...
Genel olarak bu sorunların var olmasına karşı, insanların tutumu ve tepkileri faklılık gösterebiliyor. Bu durumda kimi insanlar kaygılanıyor, korkuyor veyahut var olan ama gündemde olmayan rahatsızlıkları tekrar ortaya çıkabiliyor. Fakat öte yandan bazı kişiler de bu salgını ciddiye almayabiliyor ve önemsemiyor. Bu kişilerin çocukluk dönemi yaşantılarına baktığımızda, duyguları ve ihtiyaçları ihmal edilmiş, sıkıntılı olduklarında ilgilenilmemiş çocuklar olma ihtimalleri vardır.
Bu salgınla akılcı bir şekilde baş etmeye çalışan kişilerle de karşılaşmaktayız. Bu kişiler salgındaki karantina sürecini “ailemle daha fazla zaman geçirmeme vesile oldu, kendime ve kitaplarıma zaman ayıramıyordum bu süreçte bu zamanı iyi bir şekilde değerlendiririm, online eğitimlere katılarak kendimi geliştirebilirim, bu süreçte okumalar yaparım, yazılar yazarak kendi zihnimi ve iç dünyamı zenginleştirebilirim, içime dönerek yaşamı ve hayatımı sorgulayabilirim” diyerek değerlendirebilir. Bu kişilerin çocukluk dönemi yaşantıları incelendiğinde, bakım veren anne tarafından duyguları ve ihtiyaçları giderilmiş, sıkıntılarla baş etme yöntemleri desteklenmiş olan kişilerdir.
Bir olay karşısında insanların çok faklı tepkiler vermesinin ana teması kişilik örüntüsüne bağlı olarak insanların çocukluktan itibaren gelişimsel süreçleridir. Çocuğun nasıl bir ailede, nasıl bir çevrede ve nasıl bir kültürün habitatında büyüdüğü gelişimsel olarak önem arz eder. Dolayısıyla insanların bir olaya karşı verdiği tepkiler, bize o kişinin nasıl bir insan olduğu hakkında bilgi verir. Yani ‘’korona’ya karşı tepkini söyle senin kim olduğunu söyleyeyim’’ diyebiliriz aslında. Buradaki sorun korona virüsü değildir. Buradaki sorun yaratan durum, korona virüsü yerine morona virüsü olsaydı da veyahut aile içi bir sorun olsaydı da, kişinin kendi kişilik yapısına bağlı olarak aynı tepkiyi verecek olmasıdır.
Her çocuk özel ve kendine has birtakım özelliklerle dünyaya gelir. Her çocuğun farklı bir dokusu, farklı bir ritmi vardır ve bu farklılıklar parmak izi gibidir. Buna bağlı olarak da herkesin doğuştan getirdiği zihinsel kapasiteleri vardır. Çocukluğumuzun ilk 5-6 yıllık dönemi dünyayı algılama ve dünyayı tanımlama şeklimizin ana çeperlerini belirler. Dolayısıyla çocukluk dönemimizdeki duygusal ve fiziksel öğrenmelerimiz, beynimizde ilk oluşan yolakları etkiler ve şekillendirir. Bu yaşantılarımıza, deneyimlerimize ve doğuştan getirdiğimiz birtakım özelliklere bağlı olarak da kriz anları gibi sıkıntı veren süreçlere veyahut keyif veren duygulara karşı tepkilerimizi şekillendirir.
Ve bugün önümüze çıkan tablonun karşısında verdiğimiz tepkiler, sergilediğimiz davranış ve tutumlar bizim çocukluk dönemimizin mirasıdır.
Mirasımıza sahip çıkmadan önce ne kadarının bize ait olduğunu, ne kadarının başkalarının kaygıları, korkuları ve düşünceleriyle şekillendiğini ayırt etmek ve bunun farkına varmak kendi benliğimize karşı görevimizdir.